نقش سراپردهٔ شاهی ست حسن

لمعهٔ خورشید الهی ست حسن

حسن که در پردهٔ آب و گل است

تازه کن عهد قدیم دل است

ای که چو شکل خوشت آراستند

فتنهٔ ارباب نظر خواستند

قد تو سروی ست بهشتی چمن

روی تو شمعی ست بهشت انجمن

صورت موزون تو نظم جمال

مطلع آن، جبههٔ فرخنده فال

جبهه ات از نور چو مطلع نوشت

ابرویت از نور دو مصرع نوشت

سطری از ابروی تو خوشتر نبود

لیک کج آمد چو به مسطر نبود

بهر تماشاگری روی خویش

آینه کن لیک ز زانوی خویش

نیست به تو همقدمی، حد کس

سایهٔ تو همقدم توست و بس!

صد پی اگر همقدم فکر و رای

از سرت آییم فرو تا به پای

یک به یک اعضای تو موزون بود

هر یک از آن دیگری افزون بود

جلوهٔ حسن تو در افزونی است

آینهٔ چونی و بیچونی است

قبلهٔ هر دیده ور این آینه ست

منظر اهل نظر این آینه ست

صورت چونی شده از وی عیان

معنی بیچون شده در وی نهان

جلوهٔ این آینهٔ نوربار

از نظر بی بصران دور دار!

چهره نهان دار! که آلودگان

جز ره بیهوده نپیمودگان،

چون به جمال تو نظر واکنند

آرزوی خویش تمنا کنند

با تو به جز راه هوا نسپرند

جز به غرض روی تو را ننگرند